Yōkai to klasa nadprzyrodzonych stworzeń w japońskim folklorze, które istniały na świecie praktycznie od zawsze. Dawniej to one wraz z kami rządziły światem, a zarówno wiara w nie, jak i strach przed nimi, sprawiały, że rosły w siłę. Przypisywano im zarówno każde niewyjaśnione zjawisko, jak i wszelkie zmiany związane z naturą.

Współcześnie owa wiara została zatarta. Człowiek wkłada historie o yōkai pomiędzy kartki z mitologią i legendami i choć w oczach śmiertelników stworzenia te straciły na wiarygodności, to niektóre nadal stanowią realne zagrożenie. Na szczęście w większości zamieszkują tereny oddalone od ludzkich siedlisk - spotyka się je w lasach, na polach, w tunelach czy opuszczonych świątyniach, choć zdarza się, że wybierają miasta, a nawet cudze domostwa. Są to jednak dość sporadyczne przypadki. Z natury nie wychylają się, a już z pewnością nie w tłumnych lokalizacjach. Preferują interakcję jednostkową, skupiając się na konkretnej personie bądź wyszczególnionej, niewielkiej grupie. Kryją się również ze swoim rzeczywistym wyglądem. Często posiadają cechy zwierzęce, ale mogą, i w Utsushiyo preferują, wyglądać humanoidalnie. Bywa jednak i tak, że yōkai przypominają obiekty nieożywione, podczas gdy inne nie mają dostrzegalnego kształtu w ogóle. Jest to nie tylko jedna z ich gruntownych przewag nad ludzkim gatunkiem, ale także forma ochrony przed egzorcystami.

Utsushiyo nie jest w końcu ich prawowitym domem i choć nie zawsze stanowią zagrożenie, a nierzadko potrafią w nieinwazyjny sposób koegzystować z żywymi, wielu przedstawicieli medium dostrzega negatywne skutki ich obecności, decydując się na bezpośrednią konfrontację. Najskuteczniejszą walką pozostają egzorcyzmy przeszkolonych do tego kapłanów, zazwyczaj wywodzących się z rodu Minamoto, oraz ofensywa stosowana z udziałem specjalnej broni, którą posługuje się oddział Tsunami.

Japoński folklor jest połączeniem różnych tradycji, przypowieści i mitów. Został zmodyfikowany przez shintō, a później buddyzm, posiadając również elementy zaczerpnięte z chińskiego i indyjskiego odpowiednika. Najstarsze zarejestrowane historie o yōkai sięgają VIII wieku i zawierają opisy stworzenia i legendarną prehistorię Japonii. Dokumenty katalogują te teksty z różnych perspektyw i zawierają najwcześniejsze zapisy bogów, demonów i innych nadprzyrodzonych stworzeń. Oryginalne manuskrypty obejmujące spis wszystkich yōkai i kami należą do klanu Minamoto i znajdują się aktualnie w Tokio, jako skarb narodowy. Dostęp do nich mają jedynie cesarz, aktualna głowa klanu Minamoto oraz dowódca oddziału Tsunami.

Nie istnieje przy tym konkretny podział yōkai, aczkolwiek od wielu lat Tsunami zaczęło dzielić je na sześć kategorii, biorąc pod uwagę takie kryteria jak umiejętności, zagrożenie, liczebność i stosunek do ludzi.

klasa	opis
D	najbardziej pospolite yōkai, niestanowiące żadnego zagrożenia dla ludzi i unikający ich jak ognia
C	silniejsze yōkai, aczkolwiek wciąż niestanowiące w większości przypadków zagrożenia
B	dość słabe i płochliwe, trzymające się z dala od ludzi, choć w przypadku poczucia zagrożenia mogą się bronić
A	neutralne, terytorialne, w większości przypadków same z siebie nie atakują, zaleca się jednak, by lepiej ich unikać i zostawić w spokoju
S	niebezpieczna grupa yōkai stanowiąca realne zagrożenie; niektóre z nich mogą atakować bez prowokacji
SS	najrzadsza klasa i najbardziej śmiertelna; odradza się podejmowania samotnej próby walki z nimi

W poniższym spisie znajdują się tylko i wyłącznie te yōkai, których obecność została zarejestrowana na terenach Fukkatsu i w pobliskich okolicach.