Jest coś bolesnego w widoku kruszącego się świata. Nagle do mózgu dociera paraliżująca myśl, że może nie jest on trwały; że stabilność to tylko bardzo optymistyczne słowo wypowiadane przez ludzi o silnej wyobraźni. Na pytanie: „co robić?” odpowiedź nie nadchodzi. Gdzieś w tym chaosie słychać jedynie chrobot pióra przesuwanego po papierze. Ktoś notuje jak oszalały. Tworzy opisy, nie mając pewności, czy przetrwa choć jeden człowiek. Ciężko wierzyć w przyszłość przy tak gwałtownych zmianach, a jednak sterta informacji rośnie. Jeżeli ktoś przeżyje, będzie znał fakty.